کتاب طراحی صحنه در سینما اثر جورجینا شرتر، با هدف تأمین بخشی از نیازهای کسانی که، به شکلی مستقیم یا غیر مستقیم در زمینه‌های مختلف طراحی صحنه سینما و... فعال هستند، نوشته شده است. شرتر در این کتاب، راهکارهای مفید و بینش عمیقی را در مورد طراحی صحنه ارائه داده است.

کتاب طراحی صحنه در سینما (Designing for Screen) می‌تواند مرجع بسیار خوبی برای آشنایی دانشجویان و علاقمندان به طراحی صحنه، با قوانین، دستورها، استانداردها و توصیه‌های مربوط به طراحی صحنه و پیاده‌سازی این مباحث در سینما باشد؛ بنابراین این کتاب وسیله‌ای مناسب برای انتقال مفاهیم طراحی صحنه به دانشجویان این رشته و نیز بهره‌مندی کسانی که در این حوزه کار می‌کنند، است.

کتاب طراحی صحنه در سینما، با مقدمه‌ای درباره اصول و اهمیت موارد زیباشناسی (رنگ، بافت، نور و محیط) آغاز شده است؛ سپس به ارزش و نقش این موارد در طراحی و ایجاد فضاهایی برای صحنه اشاره می‌شود؛ همچنین عملکرد و تلاش‌های بزرگان و اساتید این حوزه نیز مورد نقد و بررسی قرار گرفته و در نهایت ضمن بررسی مقولات جزئی‌تر، نکات ظریفی را در خصوص روش‌های طراحی و انجام پروژه‌های گوناگون به خوانندگان عرضه می‌دارد.

گفتنی است که کاربرد بسیاری از معادل‌های فارسی واژگان لاتین برای مخاطبان این حوزۀ هنری به دلیل عدم کاربرد، ناآشناست، ناگزیر از به کارگیری برابرهای فارسی آن‌ها خودداری شده است.

کتاب طراحی صحنه در سینما، به بررسی شیوه‌های طراحی با استفاده از ابزار مختلف می‌پردازد. در این کتاب به طراحی در فیلم، تلویزیون و ویدئو به عنوان یک مفهوم کلی می‌پردازیم. همچنین به شما کمک می‌کنیم تا استعداد طراحی خود را شکوفا کنید. چطور می‌توان اطلاعاتی که به طراحی کمک می‌کنند را از فیلم‌نامه استخراج کرد؟ تم‌های کلیدی کدام است و چطور می‌توان آن‌ها را به مفهومی تبدیل کرد که به بیان داستان کمک کند؟ تحقیق را چطور و چگونه شروع کنیم؟

مهم‌ترین چیزی که باید به خاطر داشته باشید که ضمناً اساس کتاب طراحی صحنه در سینما را هم تشکیل می‌دهد این است که طراحی، نقشی کلیدی در بیان داستان دارد.

شرتر در این کتاب به نمونه‌های مختلفی در فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی موجود اشاره می‌کند تا شما در حین مطالعه، آن‌ها را ببینید و خودتان متوجه شوید که تصمیمات طراحان آنان چه نقشی در بیان داستان داشته و چگونه آن را غنی‌تر کرده و تجربۀ بهتری برای بیننده فراهم نموده است.

جورجینا شُرتر (Georgina Shorter) وقتی کوچک بود،‌ با سینما و تلویزیون آشنا شد و بیش از سی سال است که همچنان مجذوب آن باقی مانده‌ است. بارها پدر و مادرش مرا به خاطر علاقه به یک دنیای خیالی سرزنشش کردند. آن‌ها به تماشا کردن تلویزیون علاقه‌مند بودند، و بیشتر از سینما، لذت می‌بردند. تا سنین نوجوانی نسبت به فیلم دیدگاه انتقادی نداشت، تا اینکه فیلم‌های دوران کودکی‌اش را دوباره نگاه کرد و متوجه شد آنچنان که فکر می‌کرده جذاب نیستند! او متوجۀ اهمیت زمینۀ بصری کلی در نحوۀ بیان داستان و حمایت از بازیگران شد. اینکه چگونه می‌توان با استفاده از تصاویر، رنگ، بافت، تیرگی و روشنی، نظر بیننده را جلب کرد، برایش جالب بود.

در بخشی از کتاب طراحی صحنه در سینما می‌خوانیم:

کارگردانی هنری اصطلاحی است که در صنعت سینما، تلویزیون، تیزرهای تبلیغاتی و موزیک ویدئو برای طراحی صحنه به کار برده می‌شود. این عبارت شامل مفهوم، طراحی، خلق و چیدمان تمام عناصر بصری در تصویر است و برای تضمین هماهنگی تمامی ایده‌های مفهومی و یکنواختی در بیان داستان به کار برده می‌شود. به طور خلاصه، کارگردانی هنری مانند نخی است که تمام اجزای بصری پروژه را به هم متصل می‌کند.

وظیفۀ طراح و کارگردان هنری چیست؟ زمانی که فهرست دست‌ اندرکاران یک فیلم یا سریال را می‌بینید، شاید نقش طراح و کارگردان هنری را با هم اشتباه بگیرید. از نظر تاریخی، توصیف نقش دپارتمان هنری همیشه مشکل بوده است و دلیل اصلی آن این است که این وظیفه مدام در حال تغییر و گسترش است و تکنیک‌های ساخت فیلم مدام در حال دگرگونی است و رسانه‌های جدیدی از جمله تلویزیون و کامپیوتر نیز از راه رسیده است.

عنوان کارگردان هنری اولین بار در دهه 30 میلادی و زمانی به کار برده شد که ساخت فیلم به لطف امکان نورپردازی مصنوعی، به محیط‌های بسته انتقال یافت. قبل از آن و در زمانی که بیشتر فیلم‌برداری در فضای باز صورت می‌گرفت، تنها عناوینی که برای ساخت فیلم در محیط‌های بسته به کار برده می‌شد کارگردان فنی و طراح دکور داخلی بود. نظام استودیویی هالیوود، نقش کارگردان هنری را با تقسیم وظایف بین کارگردان هنری ناظر که مفاهیم را مطرح می‌کرد و کارگردان هنری واحد که آن ایده‌ها را به کمک دستیاران و طراحان به واقعیت تبدیل می‌کرد، مشخص‌تر کرد. ولی این تعریف باز هم تغییر کرد و کارگردان هنریِ ناظر بیشتر نقش مدیری را بازی کرد که فیلم‌نامه را در اختیار کارگردان هنری واحد قرار می‌داد و او هم پس از مشورت با کارگردان، طراحی‌ها را آماده می‌کرد. ولی تمام کار در نهایت به اسم کارگردان هنری ناظر تمام می‌شد که حرف آخر را می‌زد، در حالی‌ که امکان داشت هیچ نقشی در طراحی نداشته باشند.

با وجود درگیری بر سر کار و نزدیک‌تر شدن رابطه بین کارگردان هنری و کارگردان، نیاز شدیدی به پذیرش جایگاه طراح وجود داشت و به همین خاطر عنوان طراح بوجود آمد. این عنوان اولین بار توسط David O. Selznick برای William Cameron Menzies به خاطر فعالیت در فیلم Gone with The Wind 1939 به کار برده شد. عنوان جدید نه‌ تنها به جنبه طراحی فعالیت وی، بلکه به میزان نقش وی از ابتدای تولید نیز اشاره داشت. کارگردانان هنری به عنوان طراح شناخته شدند و دستیاران آنان نام کارگردان هنری را یدک کشیدند. (طراحی تولید: معماران سینما، نوشته Jane Barnwell ،2004).

فهرست مطالب
پیش‌گفتار مترجم
پیش‌گفتار نویسنده
1. رنگ و بافت
2. ساخت فضا (محیط)
3. فیلم‌نامه
4. تحقیق
5. تشریح ایده‌های خود
6. آماده‌سازی طرحی دوبعدی برای ساخت سه‌بعدی
7. اصول ساخت ماکت
8. مدل‌سازی با جزئیات بیشتر
9. فرایند تولید
واژه‌نامه