سمانه قربانی
روز اول
الهی! روزه داران حقیقی با تمام جوارح روزه می دارند. روزه ام را چون آنان قرار ده و نصیبم را از شب زنده داری، خستگی و تعب مدار و مرا شب زنده دار حقیقی بدار.

پروردگارا! غافلان در خوابند و هشیاران بیدار. یاری ام نما تا به نیکی ها اهتمام ورزم[21] و روزگار و شرایط اجتماعی خویش[22] را بشناسم تا به نیروی آگاهی، از غافلان مباشم، آن گونه که روزه داری، فراموشی از یاد تو را می زداید.

روز دوم
پروردگارا! در آن روز که همگان به پاداش و جزای اعمال می اندیشند، خشنودی تو، ارزشمندترین نصیب برای بندگان خواهد بود و آن که از رضایت و خشنودی تو نصیبی برد، چگونه روی غضب و بلایا و انتقام تو را خواهد دید!

در چنین روزی، گامی به خرسندی ات نزدیکم گردان و مرا به خواندن و دقت در بهترین گفتارها[23] و علم اولین و آخرین[24] که در ماه تو نازل شده[25] است، موفق بدار که تجارتی بی زیان و زوال[26] در همه اعصار[27] خواهد بود و این توفیق جز از مهربانی و رحمت تو نیست.

روز سوم
الهی! نگریستن با قلب و اندیشه[28] و دید وسیع روزی ام کن که آن صفت عاقلان است و کوته بینی[29] و افراط و تفریط را[30] که صفت جاهلان است از من دور نما و یاری ام کن تا بر تلاش و کوشش خویش تکیه کنم، نه آمال و آرزوهایم[31].

در امروز، نصیبی از هر خیر و خوبی که از سوی تو نازل می شود، برایم مقرر فرما که در آیین بخشایش تو، هیچ سخاوتی دور از گمان نیست.

روز چهارم
بارالها! برپا داشتن آنچه تو فرمان داده ای، در گرو شیرینی و حلاوت یادت در کام من است و آنچه از سپاس گزاری است، بر من الهام کن که اگر آن نباشد، نعمتی نخواهم داشت.[32]

و آنگاه که نعمتی بر من ارزانی داشتی، نیازمند محفاظت و نگهداری تو از خویش هستم که تو با بیناترین چشم، از خطرها و بلایایی که در کمین بندگانت نشسته، باخبری.

روز پنجم
پروردگارا! درهای بلا به طلب آمرزش بسته می شود.[33] در این روز، مرا به ژرفنای قلب،[34] از آمرزش خواهان قرار ده که آمرزش خواهی، صفت بندگان نیکوکار و فرمان بردار توست، آنان که دوستان نزدیک و دوستدار تواند. امید آن دارم که به رأفت و مهربانی ات، مرا از آنان قرار دهی.

روز ششم
الهی! آنچه نصیب گنهکاران می شود، جز خواری و ذلت نیست. ذلت و عزت، تنها به دست توست.[35] مرا به سبب نافرمانی ات، به ذلت مکشان. ای آن که مهربانی اش خشم و غضبش پیشی می گیرد، بنده گنهکارت را به تازیانه انتقام و عذاب، مجازات مکن.

منت گزاری و دستگیری، مخصوص توست و نه لایق دیگری. به موجب آن، مرا از مسیر خشم خویش دور گردان، ای آن که نهایت رغبت را شایسته ای!

روز هفتم
بارالها! روزه، تنها عبادت خالصانه[36] برای توست. در این روز، مرا بر آن وادار تا به موجب آن، با گرسنگان و تشنگان هم نوا شوم[37] و توانایی برپا ایستادن را در حال روزه به من عطا فرما و مرا چون روزه داران حقیقی، از لغزش ها و گناهان دور گردان.

پروردگارا! آنگاه که یاد تو بر زبان و وجودم سایه افکند، نشانه های لغزش نیز به نابودی می گراید.[38]

راه گم کرده ای بیش نیستم، به توفیقت مرا از راه یافتگان قرار ده.

روز هشتم
پروردگارا! نرمی قلبم[39] را با مهربانی بر ایتام، از تو خواستارم. یاری ام کن تا دارایی آنان را چونان آتش فرو ندهم[40] و در جنت رضوان تو، در کنار رسولت قرار بگیرم،[41] به خوراندن طعام بر آنان که امید به دستان من دارند، تواضعی بر من عطا فرما که به آشکارا و بلند، بر دیگرن سلام گویم که این، صفات شایسته کریمان و جوانمردان است و جز از هم نشینی با آنان برنخیزد. پس بر بنده ات منت گزار و مرا از آنان نصیبی قرار ده، ای پناه آرزومندان!

روز نهم
الهی! رحمتت عالمی را فرا گرفته است[42] و به نیکوکاران نزدیک تر می نماید.[43] از آنانم قرار ده تا بهره ای از خوان گسترده رحمتت دامانم را فرا گیرد.

راه تو را دلایل روشنی است برای عاقلان که در مسیر هدایت تو قرار می گیرند؛ راهی مستقیم که خشنودی کامل تو را به همراه دارد و تنها یاری تو و نشانه های توست که پیچ و خم راه می نماید و سنگلاخ، هموار می کند که هدایتت جز از محبت نیست، ای آرزوی مشتاقان!

روز دهم
الهی! آن که بر تو توکل کرده، شکست نخورد؛[44] که تو، توکل کننده بر خود و بریده از غیر تو را، از غیر خویش کفایت می کنی.[45] مرا در زمره مؤمنان که توکل کنندگانند[46] قرار ده و خیر و نیکی را برایم باز کن، آن چنان که برای رستگاران می شکافی.

پروردگار من! بی شک رستگاران، در پیشگاه تو، نزدیکان درگاه تواند و نیکی و احسان نیز از خصایص توست، ای آن که نهایت گم گشته جویندگانی!

روز یازدهم
خدای من! سرمایه و ذخیره ای[47] چون احسان و نیکوکاری، برای نیکان قرار ندادی و بدی را سرشت اشرار کردی.[48] به نیکی گناهم بشوی و پیچ و خم زندگی بر من آسان نما[49] و آنچنان که معصیت از من می بری، آتش دوزخ و خشمت را بر من فرو مبار و یاری ام نما بر طاعت خویش که معصیت را در آن راهی نیست.

روز دوازدهم
پروردگارا! پاک دامنی و پوشش، بنده را از نافرمانی مولا باز خواهد داشت و بهترین پوشش، پرهیزکاری است.[50]

مولای من! ثروت[51] و عزت[52]، دو بال انسان قانعند. مرا به به واسطه قناعت، از نیکان امت محمد(ص) قرار ده[53] و این گونه در برابر نعماتت شکرگزارم نما[54] که قناعت پیشگان، به رویه عدل و انصاف پیش می روند.

خوف بزرگ از مجازات توست، اما تو بنده ات را از هرآنچه جز تو بیم دارد، ایمن گردان.

روز سیزدهم
بار پروردگارا! روح به لطف و عنایت تو صیقل می خورد و بار زنگار از تن می شوید و جریان حوادث، در رودخانه قضا و قدر تو آن گونه که تدبیر توست، به پیش می رود و آدمی را در این جریان، صبری عظیم باید. تو را به آنچه قضا و قدر را عوض می کند، می خوانم و صبر بر گرفتاری هایی که پیش روی من است از تو می طلبم؛ که صبر، شیوه نیکان و پارسایان است، ای یاری بخش بندگان مسکین!

روز چهاردهم
پروردگارا! آدمی را به لغزش و خطا می شناسند و تو را به بخشش و عطا. یاری ام کن و به خطاهایم مؤاخذه ام مفرما. به لغزش و گناه خویش اعتراف می کنم[55] و از آنچه انجام دادن آن، درخور بنده ات نیست، عرق شرم بر پیشانی می افشانم،[56] تا توبه ام را پذیرا باشی؛ که تو پذیرنده توبه از بندگانی.

الهی! دنیا پر از رنج ها و مصیبت ها ست. اگر تو مرا از خطر آفت ها و بلاها محافظت نکنی، چه کسی به یاری ام خواهد شتافت؟ آن که آفات بر سرش فروریزد، چه جای عزت برای او، ای آن که عزت برای توست[57] و آنان که در پیشگاه تو، تسلیمند!

روز پانزدهم
الهی! جز از خشوع، یقین حاصل نیاید و جز به یقین، عملی نباشد و تا عمل نباشد، ایمان نخواهد بود.[58] مرا از خاشعان قرار ده تا چشمه های ایمان به قلبم سرازیر شود.

فروتنان را سینه ای دریایی دادی که همواره به سوی تو بازمی گردند. توبه و بازگشت مرا نیز چون فروتنان بپذیر و در بارگاهت امانم ده تا ترس در من لانه نکند و همواره در آرامش و امان باشم.

روز شانزدهم
بارالها! آن کس که خور و خواب و نشست و برخاستنش برای توست، جز نیکی چه خواهد داشت و هر آنچه نزد توست نیز بر نیکان[59] سزاوارتر است. پس چه افتخاری است هم نشینی با آنان و چه بد جزایی است دوستی با بدان که نه در دنیا نصیبی از آنان خواهد بود و نه در عقبی!

مهربانی و رحمتت را که از ضعیف ترین موجودات دریغ نمی کنی، بر من بباران و در خانه آرامش، در سرای دیگر، سامان و پناهم ده که کسی را در آن سرا، یاری جز تو نخواهد بود. پس خداوندی ات را بر بنده ات تمام کن و یاری اش نما.

روز هفدهم
الهی! آن که آرزوهای کوتاه دارد، عملش بلند می شود[60] و به انجام دادن کار شایسته و نیک مبادرت می ورزد.[61] او با عمل از دنیا توشه بر می گیرد،[62] نه به آرزو؛ که آرزوی دراز، سرابی بیش نیست[63] و جز هلاکت نخواهد بود.

روز هجدهم
الهی! این ماه، ماه توست و بندگان، همه مهمان خوان رحمت تواند. در این ماه که اعمال نیک، روی بر ما گشوده و اعمال ناپسند از ما روی گردانیده است، به بیداری سحرها، هشیارم گردان.

عاشقان به شب راز کنند. قلبم را که طرف توست، به نورانیت سحرهای این ماه روشن گردان و چون روزه داران حقیقی که نه فقط با دهان که با اعضا و جوارح خویش روزه دارند، تمامی اعضایم را از برکات رمضان سرشار فرما که تو خود نور آسمان ها و زمینی[64] و بر آن که تو را شناخت، نور می تابانی.

روز نوزدهم
پروردگارا! باران برکاتت، چون سیل روان است و خسران زده آن کس که بهره ای از این فراوانی نبرد. نعماتت، راه نمودن به سوی خوبی هاست. مرا در این روز، از آن بی نصیب مگردان و آنگاه که مرا به خیرات رهنمون شدی، نیکی هایم را به بزرگی از من پذیرا باش.

تمسک به دین تو، هدایت تو را در برخواهد داشت.[65] مرا به راه خویش که حق آشکار است[66] هدایت فرما و از کافران[67] و فاسقانم[68] قرار مده.

روز بیستم
الهی! عمل نیک[69] و پرهیزگاری[70]، مسیر بهشت را بر بندگانت هموار می سازد و نیز آن که تحمل سختی ها را ندارد[71] و صبر پیشه نمی کند، بهای بهشتت را اندک تصور کرده است. به نیروی خویش، درهای دوزخ را که همانا به واسطه کردار زشت گشوده می شود، بر من ببند.

بنده را سخنی برتر از کتابت(قرآن)[72] نیاموختی تا به واسطه آن، با تو سخن گوید[73] و قلب خویش با آن جلا دهد[74] و این ذکر توست که آرامش را بر قلب بندگان مؤمن فرود خواهد آورد.[75]

روز بیست و یکم
پروردگارا! راه، پر پیچ وخم است و درندگان شیطان صفت در آن به کمین نشسته اند. عبور از این جاده چگونه بدون راهنمایی های تو به سوی تو برایم میسر می شود، گرچه آن که به سوی تو شتابد، به زودی به مقصد نائل آید،[76] اما تو راه بر نفوذ شیاطین انس و جن ببند تا به سلامت، در بهشت رضوانت که منزل آرامش و آسایش است، قرار گیرم و حاجتی را که از تو می طلبم، برآورده ساز.

روز بیست ودوم
الهی! ماه توست و من میهمان توام. آنچه بر سفره تو پذیرای من است، بخشایش و کرم توست؛ سفره ای به رنگ دل که برکت تو در آن گسترده است. حال که میهمانی چو من داری، یاری ام نما تا رضایت و خشنودی میزبان خویش کسب کنم و بلندترین نعمتت را که توفیق است، نصیبم فرما و در بهترین مکان ها که میان باغ و جنت رضوان توست، جایم بده که جز تو اجابت کننده ای برای گرفتارانی که تو را می خوانند، نخواهد بود.

روز بیست وسوم
الهی! رحمتت بر عالمیان سایه افکنده است و آنچه وسیع تر از گناهان بنده خطاکار توست، مهربانی و نیکی رحمت توست. و توبه حقیقی را که انجام دادن اعمال نیک است، نصیبم گردان که به نیکی ها، زشتی ها پاک می شود.[77]

بارالها! به محنت و رنج است که روح به کمال می گراید و زیر ذره بین توست که بد از خوب جدا می شود.[78] صبر بر بلایا و آزمایش به من عطا فرما[79] و لغزش هایم را در این مسیر بر من ببخشای.

روز بیست وچهارم
خداوندا! در این روزها که دیگر باید هر آنچه می توان، از سفره رحمت و مهربانی تو برداشت، مرا به خشنودی ات رهنمون باش و آنچه موجب خشنودی توست، بر من الهام کن که آنچه موجب خشم و اذیت میزبان می شود، از میهمان به دور است.

پروردگارا! موجودات را نیافریدی، مگر برای اطاعت و عبادت خویش.[80] مرا دوست بدار به توفیق بندگی[81] که عطایم می کنی و ترک گناهان که پارسایی ای از آن بالاتر نیست، نصیبم ساز که تو همواره بر محتاجان بارگاهت بخشنده ای.

روز بیست وپنجم
الهی! خوشبخت آن کس که دوست توست و سرنگون آن که دشمن توست. دوستی و دشمنی به کردار و حالات برآید؛ وجودم سرشار از توست و مشتاق مهربانی های تو، به کردار نیز مرا دوست دار دوستانت و دشمن دشمنانت قرار ده.

معبود من! فرستادگانت را دوستان خویش شمردی و آخرینشان را در کنار خویش جای دادی و از آنان به پاس تلاششان برای امر تو، محافظت و نگهداری کردی. مرا نیز از پیروان خاتم فرستادگانت قرار ده.

روز بیست وششم
پروردگارا! آنچه برای بنده ات می ماند، جز از سعی و کوشش او نخواهد بود.[82] در این روز کوشش بنده ات را بپذیر و بر آن، پاداشی مقرر فرما و قلم بخشش بر گناهانم بکش تا به روشنی عفو تو، اعمالم به روشنی و نیکی گراید.

آنچه در خور تو باشد، در چنته ندارم؛ چه، بندگان، در خور خداوندگار خویش نیستند. تو از عظمت خویش بر ما منگر و آنچه می کنیم، به درگاهت بپذیر و کوچکی و حقارت بنده را پوشاننده باش که خوش نامی بنده، از عیب پوشی توست.[83] مرا نیز به این صفت خویش بیارای، ای آن که بی هیچ صدایی، سخن بندگان خویش می شنوی!

روز بیست وهفتم
مهربان من! ذهن کوچک و ناتوان من، بزرگی و ارزش هزار شب را چگونه درک خواهد کرد، آنگاه که شبی را برتر از هزار شب قرار دادی[84] و آن قدر عزیزش گردانیدی که بهترین سخن ها را به آن شب نازل کردی.[85] درازای این شب، بر من کوتاه بنما تا در آن، تا صبحگاه، سلام و تهنیت[86] فرشتگانت بر من فرود آید[87]. و مقدراتم را در آسانی قرار ده که در شب قدر، قضا و قدر بندگان را معین می کنی.

و در این بارش سیل رحمتت، عذرم را بپذیر و گناهانم را بشوی و از نیکوکارانم قرار ده تا رأفت و مهربانی ات شامل حالم شود.

روز بیست وهشتم
پروردگار من! به دوری از گناه فرمانم دادی و در این ماه، راه های آن را بر بندگان محدود کردی و نزدیکی به نیکی را مقرر داشتی؛ مسیر انجام دادن اوامر تو جز با نیکی هموار نشود. بنده ات را به نیکی ات، برآورنده خواست مردم قرار ده و مرا پناهگاهی برای فرودستان بنما.

بارالها! مرا مسافر کوی خویش گردان که راه بر او نزدیک می شود.[88] همواره به سوی تو می شتابم که اصرار بندگان، تو را از خداوند ی ات باز نخواهد داشت.

روز بیست ونهم
الهی! چگونه خشم و غضب تو را باور کنم، آنگاه که وسعت مهربانی ات بر خشمت پیشی می گیرد.[89] مرا در این روزهای آخرین، به باران رحمتت بشوی و اعضا و جوارحم را غرق در محبت خویش کن و پس از ماهی عبادت و امساک، گناه را روزی ام مگردان و آن زمان که خویشتن از درون پاک کردم، به سیاهی بدگمانی دیگران، تیره ام مگردان که دوری بنده از مجلسی که در معرض تهمت قرار می گیرد، فرمان توست. بار دیگر، به مهربانی ات صدایت می زنم پروردگار من!

روز سی ام
بارالها! وداع با ماهی که برای خویش خوانده ای اش، چه دشوار است، ولی آنچه می پسندی، رضای بندگان روزه دار توست که همواره سپاس از تو را به یاد دارند و رسول تو نیز بر خشنودی تو خشنود است.

خدای من! مرا در این ماه، به فرع دین واداشتی. بدان ساز، از اصل غافلم مفرما و فروع را به اصول محکم گردان، به جایگاهی که محمد(ص) و خاندانش را جای دادی؛ که آنان بندگان مقرب تواند و ستایش را مخصوص پروردگار جهانیان می دانند.