در حال حاضر یک سوم بزرگسالان ممکن است از مشکلات سلامت روانی مانند اضطراب رنج می برند. در اینجا به داروهایی که پزشکان به بیماران اختلال اضطرابی تجویز می‌کند و عوارض آنها خواهیم پرداخت.

درک اختلالات اضطرابی

هنگامی که شما جهان را از طریق لنز منفی مشاهده می‌کنید، نگرانی‌ها را در خود تقویت می‌کنید و از بسیاری جهات احساس غیرقابل کنترلی می‌کنید؛ حتی زمانی که نیازی به واکنش‌های شدید و نگرانی زیاد نیست شما قادر به کنترل افکار و احساسات خود نیستید. این گونه اختلال اضطرابی در شما به وجود می‌آید و شکل می‌گیرد. بر اساس گزارش انجمن اضطراب و افسردگی آمریکا، ۶٫۸ میلیون بزرگسال دارای اختلال اضطرابی هستند. اما این آمار قبل از ویروس کرونا بود. در زمان شیوع این ویروس مشکلات روحی جهش قابل توجهی داشتند. به گزارش مرکز کنترل و پیشگیری بیماری‌ها، از اوایل تابستان گذشته، 31 درصد از بزرگسالان با علائم اضطراب یا افسردگی دست و پنچه نرم می‌کنند. از دیگر اختلالات اضطرابی می‌توان به اختلال وسواسی اجباری، اختلال وحشت، اختلال استرس پس از سانحه، اختلال اضطراب اجتماعی و فوبیا اشاره کرد.

استفاده از دارو برای مدیریت اضطراب

راه‌های بسیاری برای مدیریت اضطراب وجود دارد, از جمله درمان شناختی رفتاری که تمرکز بر پیدا کردن و تغییر افکار منفی صورت می‌گیرد، همچنین ذهن آگاهی و استراتژی‌های مدیریت استرس نیز ممکن است کاربرد داشته باشد. پزشک یا روانپزشک شما نیز ممکن است داروی شیمیایی برای درمان اضطراب تجویز کند. بر اساس تحقیقاتی که در سال ۲۰۱۷ در طب داخلی JAMA منتشر شد، تقریباً ۱۲ درصد بزرگسالان در آمریکا داروی تجویزی برای «مشکلات احساسات، اعصاب یا سلامت روانی» مصرف می‌کنند. زنان دو برابر مردان در خطر این اختلالات و استفاده از این داروها را دارند. چهار دسته مختلف از داروهای ضد اضطراب وجود دارد: مهارکننده‌های انتخابی بازجستگی سروتونین (SSRIs)، مهارکننده‌های بازجستگی سروتونین-نوراپی نفرین (SNRIs)، بنزودیازپین‌ها و داروهای ضد افسردگی. علاوه بر این، داروهای دیگری در بازار وجود دارند که خارج از برچسب برای درمان اضطراب، استفاده می‌شود. این بدان معنی است که آنها توسط سازمان غذا و دارو FDA برای درمان علائم اضطراب تایید نمی‌شود، اما پزشکان ممکن است بر اساس تشخیص خود آنها را تجویز کنند. به عنوان مثال بتا بلاکرها که داروهایی هستند که برای درمان فشار خون بالا و شرایط قلبی استفاده می‌شوند، گاهی برای درمان اضطراب تجویز می‌شوند. بتا بلاکرها مانند پروپرانوول (ایندرال) و اتنولول (تنورمین) می‌توانند علائم اضطراب فیزیکی مانند تپش قلب یا عرق کردن را برطرف کنند. آن‌ها گاهی برای درمان علائم کوتاه مدت به دلیل ترس مقطعی یا اضطراب اجتماعی تجویز می‌شوند. در اینجا چهار دسته اصلی داروهای ضد اضطراب را خواهیم نوشت.

مهارکننده‌های انتخابی بازجستگی سروتونین (SSRIs):

سیتالوپرام (سلکسا)

اسیتالوپرام (لکساپرو)

فلوکستین (پروزاک)

پاروکستین (پاکسیل)

سرترالین (زولوفت)

SSRIs با تنظیم هورمون خلق و خوی، سروتونین و انتقال دهنده عصبی عمل می‌کنند. این قرص‌ها باعث می‌شوند سروتونین بیشتر در دسترس مغز باشد زیرا به بهبود خلق و خوی کمک بسیاری می‌کند. تا گلگر، استادیار مرکز درمان و مطالعه اضطراب در دانشکده پزشکی پرلمن در دانشگاه پنسیلوانیا در فیلادلفیا می‌گوید: «ما می دانیم که SSRIs می‌تواند برای مدیریت علائم اضطراب موثر باشد؛ ولی عوارض جانبی شامل تهوع، سردرد و مشکل در خواب را نیز دارد. هر چند این مسائل باید پس از چند هفته استفاده از دارو از بین برود.» تحقیقات در سال ۲۰۱۷ در BMJ نشان می‌دهد که SSRIs ممکن است خطر خودکشی در نوجوانان و جوانانی که این دارو را مصرف می‌کنند را افزایش دهد. این خطر در ابتدای درمان یا با افزایش دوز بیشتر همراه است.

مهارکننده‌های بازجستگی سروتونین- نوراپی نفرین(SNRIs):

ونلافاکسین

دولوکستین (سایمبالتا)

ونلافاکسین برای اختلال اضطراب اجتماعی و اختلال وحشت تجویز می‌شود و ممکن است شش تا هشت هفته طول بکشد تا عمل کند. دولوکستین برای اختلال اضطراب عمومی تجویز می‌شود و می‌تواند یک تا چهار هفته طول بکشد تا شروع به اثر گذاشتن کند. SNRIs بر هورمون سروتونین و هورمون استرس نوراپی نفرین در مغز عمل می‌کنند. این امر باعث افزایش میزان تعادل در حالت روانی و تمرکز می‌شود. این داروها همان خطر خودکشی SSRIs را دارد. از دیگر عوارض جانبی احتمالی می‌توان به خواب آلودگی، سرگیجه، تهوع، اختلال عملکرد جنسی و افزایش وزن اشاره کرد.

بنزودیازپین‌ها:

آلپرازولام (زاناک)

کلونازپم (کلونوبین)

دیازپام (والیوم)

لورازپام (اتیوران)

بنزودیازپین‌ها سطح گابا انتقال دهنده عصبی در مغز را افزایش می‌دهند. گابا یک اسید آمینه است که اثر آرام بخش دارد. بنزودیازپین‌ها همچنین می‌توانند تنش عضلانی را کاهش دهند که به طور کلی آرامش را ترویج می‌کند. با این حال، بنزوها، همان طور که شناخته شده اند، می‌توانند اعتیادآور شوند. گلگر می‌گوید به همین دلیل این داروها فقط، راه حل‌های کوتاه مدت هستند. در حالت ایده‌آل، شما با یک درمانگر یا روانشناس باید برای توسعه مهارت‌ها و ابزار برای مدیریت اضطراب خود تلاش کنید. استیون ال دوبوفسکی، استاد و صندلی روانپزشکی دانشگاه بوفالو در بوفالو نیویورک، می‌گوید: «اگر علائم اضطرابی شما شدید باشد، روانپزشک شما ممکن است یکی دو ماه بنزودیازفین تجویز کند در حالی که منتظر کار داروهای ضد افسردگی خود هستید باید بر مهارت‌های خود در کنترل احساسات نیز تلاش کنید.»

داروهای ضد افسردگی:

آمیتریپتیلین (الاویل)

ایمیپرامین (توکرانیل)

نورتریپتیلین (پاملور)

به گزارش ADAA، این‌ داروها برای درمان اختلالات اضطرابی، به استثنای اختلال اضطراب اجتماعی استفاده می شوند. همان هشدار خودکشی SSRIs و SNRIs ، برای این داروها نیز وجود دارد. آنها به شیوه ای مشابه SNRIs کار می‌کنند، با افزایش مقادیر سروتونین و نوراپی نفرین در مغز برای تعادل خلق و خوی شما عمل می‌کنند. با این حال، SSRIsیا SNRIs بیشتر تجویز می‌شود؛ زیرا پزشکان معتقدند آنها عوارض جانبی کمتری دارند. عوارض جانبی داروهای ضد افسردگی شامل تاری دید، یبوست، خشکی دهان، خواب آلودگی و سرگیجه است.

راه‌حل‌های غیر دارویی برای درمان اضطراب

استفاده از ترکیب دارو و استراتژی‌های روانشناختی یا مدیریت استرس ممکن است به شما کمک کند تا اضطراب را تحت کنترل خود گیرد. ورزش، مراقبه و یوگا از جمله راه‌های طبیعی است که ممکن است کمک به سهولت کنترل استرس خود را در اختیار بگیرید.

منبع: د هلثی