ابتکار بسیار خوبی که در سال ۹۲ توسط دکتر روحانی انجام گرفت به امید آنکه الگویی برای دولت‌های بعد باشد اینکه بعد از پایان یافتن مراسم تحلیف، در همان جلسه رئیس‌جمهور می‌تواند وزرای خودش را برای رای اعتماد به مجلس معرفی کند.

در ادامه یادداشت ۱۴ مرداد ۱۴۰۰روزنامه‌ آرمان ملی به قلم محمدرضا خباز نماینده ادوارمجلس می خوانیم: رئیس دولت سیزدهم بعد از تحلیف یعنی انجام تشریفات سوگند آن هم در حضور نمایندگان مردم عملا کار خودش را آغاز خواهد کرد. ابتکار بسیار خوبی که در سال ۹۲ توسط دکتر روحانی انجام گرفت به امید آنکه الگویی برای دولت‌های بعد باشد اینکه بعد از پایان یافتن مراسم تحلیف، در همان جلسه رئیس‌جمهور می‌تواند وزرای خودش را برای رای اعتماد به مجلس معرفی کند. اگر ان‌شاءا... آقای رئیسی هم این کاررا انجام دهد، خود وسیله‌ای برای جلوگیری از وقت‌کشی و استفاده از فرصت است. اگرچه رئیس‌جمهور چند روزی مهلت دارند ولی بهتر است که قبلا وزرا را انتخاب کنند و در همان جلسه لیست خود را تقدیم مجلس کنند تا حدود ۱۵ روز فعالیت دولت را جلو بیندازد.

در این‌صورت دولت عملا می‌تواند از نمایندگان انتظار داشته باشد حالا که رئیس‌جمهور از فرصت وقت، بیشترین استفاده را کردند، مجلس هم در تائید وزرا کمک کند تا دولت زودتر سامان بگیرد. اگر این اتفاق بیفتد به نظر می‌رسد که یک پالس مثبت به مردم است که دولت با تمام توان به صحنه آمده و می‌تواند از فرصت‌ها، بهترین استفاده را بکند و در نهایت زمینه برای یک حرکت فوق‌العاده فراهم شود. دوم اینکه در کاراجرائی و عملیاتی به‌نظر می‌رسد موضوع کرونا از همه گرفتاری‌های دولت پررنگ‌تر است. متاسفانه همه کشور تقریبا قرمز شده و دولت باید با قاطعیت و سخت‌گیری بیشتری وارد شود و اجازه سوءاستفاده به عده‌ای را ندهد که به بهانه‌های مختلف اعم از دورهمی و... به حادتر شدن موضوع بینجامد و به هر نحوی جلوی رفت‌وآمدها را قاطعانه بگیرد تا بتوان تا حدی کرونا را مهار کرد.

نکته سوم اینکه باید مساله مذاکره را اگرچه ظاهرا گفته می‌شود، اولویت ندارد -ولی به‌نظر می‌رسد که خودشان می‌دانند که اولویت دارد- را در دستور کار قرار داد. اصلا مذاکره در زمان آقای احمدی‌نژاد و بادستور رهبری شروع شد بنابراین اصل مذاکره باعث می‌شود که مقداری از خصومت‌ها، دوئیت‌ها و توطئه‌هایی که اسرائیل دارد علیه ما صحنه‌سازی‌اش را فراهم می‌کند، جلوگیری کند. وزیر امور خارجه به صورت جدی به محض تعیین شدن، ماموریتی با اختیارات ویژه برای پیگیری این امر داشته باشد.

موضوع چهارم در رابطه با مسائل اقتصادی کشور است که به‌نظرتنها راهی که می‌تواند هرچه زودتر به نتیجه برسد و تحرکی در کشور به‌وجود بیاورد و کشور را از رکود خارج کند، بحث صنعت ساختمان است. صنعت ساختمان به‌دلیل اینکه در اول زمین در اختیار و متعلق دولت است و در دوم تولیدکنندگان مصالح ساختمانی مدت‌هاست که مصالح روی دست‌شان مانده، به جز اندکی مثل سیمان و فولاد که بازار سیاه درست کرده‌اند. می‌توان با راه‌اندازی صنعت ساختمان و در اختیار گذاشتن زمین به خود مردم، شرایط را برای ساخت‌وساز فراهم کرد. ضمن اینکه تعهد گرفته شود که اگر ظرف یکسال به مرحله‌ای که باید نرسد، قرارداد خودبه‌خود لغو است و زمین را از فردی که نتوانسته به تعهدش عمل کند، بگیرند و در اختیار فرد واجد شرایط قرار دهند. درواقع دولت خودش را وارد ساخت‌وساز نکند، چون حاکمیت باید شرایط را فراهم کند نه اینکه خودش وارد ساخت‌وساز شود. در این‌صورت قیمت مسکن فروکش می‌کند و امید در دل جوانان به‌وجود می‌آید که دولت به معنی واقعی و جدی می‌خواهد مشکل مسکن را حل کند، ضمن اینکه کسانی که از الان برای پیمانکاری‌های آنچنانی جیب دوخته‌اند و می‌خواهند در صنعت ساخت‌وساز وقفه ایجاد کنند، نتوانند سوءاستفاده کنند. موضوع دیگر اینکه باید خودشان را برای بودجه سال ۱۴۰۱ آماده کنند. بودجه امسال حدود ۴۰۰هزار میلیارد تومان کسری دارد. یعنی مجلسی‌ها فکر نمی‌کردند دولت به دست خودشان بیفتد لذا بودجه‌ای بستند که دولت آینده را فلج کند... بودجه غیرواقعی برخلاف نظر دولت قبل تنظیم کردند تا دولت بعدی را زمین‌گیر کنند. اکنون به‌نظر می‌رسد که دولت سیزدهم باید طرح اصلاح بودجه دهد تا بی‌جهت هزینه‌های بی‌مورد را بر کشور تحمیل نکند و به نمایندگانی که پروژه‌هایی برای حوزه‌های انتخابیه‌شان طراحی کردند، اجازه ندهد که بتوانند از نمد خالی برای خودشان کلاهی بسازند، چون بودجه و درآمدی آنچنان نداریم که بخواهند پروژه‌های جدید را ساماندهی کنند.

بودجه ۱۴۰۰ را بر مبنای بودجه عملیاتی تنظیم کنند. یکی از کارهای بسیار نامناسب در کشور ما نحوه بودجه‌ریزی ماست که به هدر دادن منابع کشور می‌انجامد. دنبال بودجه عملیاتی بروند و اگر این کارها انجام بگیرد، امسال بارقه امیدی در دل مردم به‌وجود می‌آید به‌گونه‌ای که هم آنها که رای دادند، امیدوارتر می‌شوند وهم آنها که رای ندادند احساس می‌کنند کشور از حالت رکود به حالت تحرک درآمد. این بارقه امید باعث می‌شود آنها هم که اندیشه و فکر و نظرات اصلاحی دارند، وارد میدان شوند و نظرات و پیشنهادات خود را در اختیار تصمیم‌سازان و تصمیم‌گیران کشور قرار دهند.