فرصت عروج
مساله اساسی در باب ماه رمضان، این است که بشر -که در میان انواع عوامل و موجبات غفلت از خدا و از راه او محاصره شده و انگیزه های گوناگون، او را به سمت پایین و تنزل و سقوط می کشاند- فرصتی پیدا کند که در ان بتواند روح را -که روح انسان و باطن بشر، به عروج و اعتلا تمایل دارد- به سمت عروج و اعتلا سوق دهد و به خدا تقرب جوید و به اخلاق الهی، تخلق پیدا کند. ماه رمضان، چنین فرصتی است.

البته غیر از ماه رمضان، فرصت های دیگری هم هست. مثلا همین نمازهای پنج گانه، فرصت هایی است که ما میتوانیم با استفاده از ان ها عروج کنیم؛ خودمان را اصلاح نماییم و زنگارها و پوسیدگی ها و غفلت ها و بیماری های معنوی را از خودمان دور کنیم. نماز، فرصت بسیار خوبی است. شما اگر امتحان نکرده اید -که قاعدتا امتحان کرده اید و ان شاءالله عمل دایمی شما، همین طور باشد- امتحان کنید. توجه بکنید که در حال نماز، اگر متوجه خودتان و کاری که از شما سر میزند باشید، قطعا بعد از نماز شما، با قبل از نماز شما متفاوت خواهد بود. شرطش همین است که توجه کنید در حال نماز، مشغول چه کاری هستید.

بهترش این است که اذکار نماز را بفهمید؛ کار بسیار اسانی است. نباید بگوییم که ما فارسی زبانیم و نمی توانیم عبارات عربی را بفهمیم. مجموع عباراتی که در نماز خوانده می شود -از اول تا به اخر- یاد گرفتن ان برای ادم های متوسط، یک ساعت هم کار ندارد؛ خیلی اسان است. کتاب هایی هم نوشته شده که این ها را ترجمه کرده اند. اگر به معانی توجه کنید و بفهمید که مضمون این کلمات چیست و در ان ها تدبر کنید، البته بهتر است. اگر این مقدار هم ممکن نشد، حداقل وقتی در حال سجده اید، بدانید که با خدا حرف میزنید؛ وقتی در حال رکوعید، بدانید که پروردگار عالم را تعظیم میکنید؛ وقتی در حال قرایت و ذکر هستید، بدانید که با چه کسی حرف می زنید. نفس همین توجه، مهم است.

اگر این توجه حاصل بشود و یاد خدا در نماز تامین گردد -که (و لذکرالله اکبر)- این نماز برای شما (معراج المومن) خواهد بود و شما را عروج خواهد داد. عروج، همین است که شما در باطن خودتان، صفا و لطافت و نورانیت بیشتری را بعد از نماز احساس می کنید.

دوره بازیابی و بازسازی
انواع عبادات، فرصت هایی برای ما هستند؛ لیکن ماه رمضان، یک فرصت استثنایی در دوران سال است. در این سی روز یا بیست و نه روز به طور مداوم، غیر از نمازهای موظف پنج گانه و نوافلی که همیشه انسان میتواند ان ها را بخواند، دعاهایی هست که توجه به ان دعاها و خواندنشان، انسان را نورانیت مضاعفی می بخشد. این دعاها را در اختیار ما گذاشته اند. کیفیت حرف زدن و مناجات کردن با خدا را به ما یاد داده اند. معین کرده اند که چه حرف هایی را میشود با خدا زد. بعضی از این جملات ادعیه ماثوره از ایمه علیهم السلام هست که اگر این ها نبود، ادم نمی توانست خودش تشخیص بدهد که می شود با خدا با این زبان حرف زد و این طور از خدا خواست و التماس کرد.

علاوه بر این ها، همین نفس روزه ماه رمضان است که یک زمینه روحانیت و نورانیت برای روزه دار میباشد و او را برای کسب فیوضات الهی، اماده می کند. این، مجموعه ماه رمضان، با نماز و با وظایف مقرره همیشگی و با روزه و با دعاهایش است که اگر شما به این ها توجه کنید و تلاوت قران را هم به ان اضافه نمایید -که گفته اند ماه رمضان، بهار قران است- یک دوره ی بازسازی و بازیابی و نجات خود از پوسیدگی ها و فسادها و امثال این ها خواهد بود؛ دوره خیلی مغتنمی است. اصل قضیه این است که ما بتوانیم در ماه رمضان، این سیر الی الله را بکنیم و می شود.

گاهی که پس از پایان ماه رمضان، خدمت امام رضوان الله تعالی علیه می رسیدم، برایم محسوس بود که ایشان نورانی تر شده اند و حرف زدن و نگاه و اشاره و حرکت دست و اظهارنظرشان، با قبل از ماه رمضان فرق کرده است. دوره ماه رمضان، برای یک انسان مومن و والا، این طوری است. ان قدر به او و به قلب و باطنش، نورانیت میبخشد که انسان این را در مشاهده حضوری او حس میکند و از حرف زدنش می فهمد که نورانی تر شده است. بندگان خدا همین طورند. ما باید از این فرصت، خیلی استفاده کنیم.

دوری از گناه
برای نزدیکی به خدا، اصل قضیه، ترک گناهان است. انجام مستحبات و نوافل و توسلات و دعا و بقیه امور، فرع است. اصل قضیه، این است که انسان از صدور گناه و خلاف از خود، مانع بشود. این، همان تقوا را میطلبد. تقوا و پرهیزگاری، مهم ترین -یا بگوییم اولی ترین- مظهری است که وجود انسان باید داشته باشد. همین است که مانع از گناه انسان می شود. گناه نمی گذارد که انسان، حتی خود را به لبه دریای عظیم مغفرت الهی برساند و از ان استفاده کند. گناه نمی گذارد که ما حال دعا و توجه پیدا کنیم. گناه نمیگذارد که ما به فکر بازنگری و بازسازی خودمان بیفتیم. کوشش بکنیم از گناه فاصله بگیریم. این، شرط اول قضیه است.

البته گناهان مختلفند؛ گناه های گوناگون فردی و اجتماعی، گناه هایی که به وسیله دست یا چشم یا زبان و از طرق گوناگون حاصل می شود. برای افراد مسلمان، شاید گناهان، مخفی نباشد و میدانند که چه چیزی گناه است. ان کسی که دعا هم میخواند، مستحبات را هم انجام می دهد، وظایف شرعیش را هم انجام می دهد؛ اما در کنار ان ها، از گناه هم اجتناب ندارد، مثل ان کسی است که در حال سرما خوردگی و تب، هم داروهایی را که ضد سرماخوردگی است و شفابخش است، می خورد و هم از غذاهایی که برای سرما خوردگی مضر است، استفاده می کند. معلوم است که ان داروها، اثر نخواهد کرد. معلوم است که اگر ادم بیمار، ان غذایی که برای او مضر است، ان عملی که برای او زیان اور است، به ان ها ارتکاب بکند، برای او، دارو اثری نخواهد کرد.

باید زمینه استفاده از رحمت و مغفرت و افاضات معنوی الهی را اماده کرد و ان، با ترک گناه است. لذا شما در دعای کمیل می بینید که امیرالمومنین علیه الصلاه والسلام میفرماید: (اللهم اغفر لی الذنوب التی تحبس الدعاء) یعنی خدایا! ان گناهانی که دعای مرا حبس خواهد کرد، ان ها را بیامرز. گناهان، مانع از اجابت دعا می شود. در همین شب ها و سحرها، در دعای شریف ابوحمزه میخوانید: (فرق بینی و بین ذنبی المانع لی من لزوم طاعتک). خدایا! میان من و گناهم فاصله بینداز؛ ان گناهی که مانع از انجام وظایفم میشود و باعث میگردد که نتوانم خودم را به تو نزدیک کنم. اصل قضیه، مساله ترک گناه است.

گناه در نظام اسلامی و نظام طاغوتی
مهمترین حسن یک نظام و حکومت اسلامی در این است که فضا را، فضای گناه الود نمیکند. در نظام های طاغوتی، فضا گناه الود است. اگر انسان هم بخواهد گناه نکند، گویی برای او میسور نیست و همه چیز، انسان را به طرف گناه سوق میدهد. در نظام اسلامی، این طور نیست. در نظام اسلامی، فضا گناه الود نیست. گناهکار هست، در سطوح مختلف و در مشاغل متعدد هم هست، با اختیارات گوناگون هم هست -نه این که نیست- اما گناه، ممکن است فقط جاذبه شخصی داشته باشد؛ یعنی هوی و هوس انسان، او را به طرف گناه بکشاند. این نظام، غیر از نظام طاغوتی و شیطانی است که گناه، معیار پیشرفت اجتماعی هم است! در نظام اسلامی، گناه نه فقط معیار پیشرفت نیست، بلکه ضد پیشرفت و ضد ارزش و معیار تنزل است.

گناه از هر کسی که صادر بشود، نباید گفت چون این شخص انجام می دهد، پس اشکالی ندارد، یا لابد اشکالی ندارد. نه، گناه را بایستی شناخت و گناهکار را به وسیله ی گناه باید شناخت. هر کسی گناه را انجام داد، گناهکار است؛ هر که میخواهد باشد. این تصور غلط است که ما بگوییم چون فلانی این کار را میکند، لابد اشکالی ندارد که میکند؛ اگر اشکال داشت، که نمیکرد. البته حمل بر صحت، ایرادی ندارد؛ بلکه خوب و مستحسن است. در کار همه مومنین، انسان باید حمل بر صحت بکند. تا ان جایی که ممکن است، نباید حمل بر فساد کرد؛ اما وقتی یک عمل خلاف بین و واضح از کسی سر زد، هیچ تفاوت نمیکند که این کس، چه کسی باشد. هر کسی باشد، گناه، گناه است؛ بلکه وقتی افراد ممتاز گناه را انجام بدهند، جرم گناه در ان افراد، بیشتر هم خواهد بود.

بنابراین، اصل قضیه، اجتناب از گناه است که باید سعی کنیم در این ماه رمضان، ان شاءالله با تمرین و حدیث نفس و ریاضت، گناه را از خودمان دور کنیم. اگر گناه از ما دور شد، ان وقت راه برای عروج و پرواز در ملکوت اسمان ها ممکن خواهد شد و انسان خواهد توانست، ان سیر معنوی و الهی و ان طیران معین شده برای انسان را انجام بدهد؛ اما با سنگینی بار گناه، چنین چیزی ممکن نیست. این ماه رمضان، فرصت خوبی برای دور شدن از گناه است.

سخنرانی در دیدار با مردم در روز یازدهم ماه مبارک رمضان؛ 18/01/69

 منبع : khamenei.ir