با روی کار آمدن رضا شاه و پس از این که وی پایه های قدرت خود را محکم نمود مبارزه با مذهب و شعائر آن جزو اصول رسمی حکومتی شد.مساله کشف حجاب و ممنوع کردن پوشیدن لباس بومی و حتی ممانعت از برگزاری مراسم مذهبی در این دوره، باعث بروز اولین درگیری های میان مردم و رژیم پهلوی گردید و این رژیم را در اذهان به عنوان رژیمی که نه تنها غیر مذهبی بلکه ضد مذهب است ترسیم نمود.

اقدامات ضد مذهبی حکومت در دوره محمد رضا شاه نیز ادامه یافت.وی نیز مانندپدرش با سیاست های مختلف در پی تغییر فرهنگ دینی مردم ایران بود و آداب و بدعت هایی ناسازگار با اعتقادات اسلامی را به جامعه تحمیل کرد.این سیاست ها هماره با مخالفت عالمان مذهبی رو به رو می شد و گاه به درگیری های گسترده می انجامید.

در این دوره بخش عمده ای از فعالیت های حزب رستاخیز به مسایل ایدئولوژیک و فرهنگی مربوط می شد.در این رابطه، حزب شاه را چونان رهبری معنوی و سیاسی معرفی می کرد، علما را مورد حمله تبلیغاتی قرار می داد و در کنار این ادعا که ایران به سوی «تمدن بزرگ » پیش می رود، تاریخ شاهنشاهی جدید 2535 ساله به جای تقویم اسلامی به کار برد.حزب هم چنین، زنان را به نپوشیدن چادر در دانشگاه ها تشویق می کرد، بازرسان ویژه ای برای بررسی موقوفه های مذهبی می فرستاد، اداره اوقاف را تنها مرجع مجاز انتشار کتاب های مذهبی اعلام کرد و دانشکده الهیات دانشگاه تهران را تشویق به گسترش سپاه دین کرد تا برای آموزش «اسلام راستین » به دهقانان، افراد بیش تری به روستا فرستاده شود.

سیاست مذهبی دولت، در خارج از حزب رستاخیز به این قرار بود که مجلس بدون توجه به شریعت اسلامی سن ازدواج دختران را از 15 به 18 و پسران را از 18 به 20 سال افزایش داد.

علاوه بر این، جشن های پنجاهمین سال سلطنت پهلوی - که با هدف ایجاد یک ایدئولوژی افسانه ای شاهنشاهی انجام می گرفت - مساله کاپیتولاسیون، برتر شمردن عناصر وابسته به بیگانگان و ایرانیان غیر مسلمان بر ایرانیان مسلمان، گسترش قمار خانه ها، مراکز فحشا، مشروب فروشی ها و نمایش فیلم های مبتذل در سینما و تلویزیون بخشی از تلاش های رژیم در رویارویی با فرهنگ اسلامی کشور و تغییر آن به شمار می آید.