در این مواقع والدین نمی‌دانند که آیا کودک‌شان صحبت‌های آنها را شنیده است؟
آیا به‌عمد حرف‌هایشان را نادیده گرفته است؟
آیا وقت آن است که اقدامی عملی انجام بدهند؟
در چنین موقعیتی باید علت بی‌توجهی کودک را پیدا کنیم و بفهمیم که به چه دلیل به حرف ما گوش نمی‌کند...
برای این منظور، اول باید بفهمیم که آیا کودک حرف ما را شنیده است یا نه..؟ برای یافتن پاسخ، کافی است یکی از سه سؤال زیر را از او بپرسیم:

فهمیدی چی گفتم؟

چیزی که گفتم واضح بود؟

خودت بگو که من چی گفتم؟

مثلا پسر هشت ساله‌ی شما در حال تماشای کارتون محبوبش است و شما از آشپزخانه او را صدا می‌زنید: «پسرم الان باید تلویزیون رو خاموش کنی و دستات رو بشوری. می‌خواهیم شام بخوریم.»
پاسخی نمی‌شنوید و فرزندتان همچنان به تماشای برنامه ادامه می‌دهد. شما نمی‌دانید که آیا حرف شما را شنیده است یا نه؟ تصمیم می‌گیرید بررسی کنید. به داخل اتاق می‌آیید، جلوی تلویزیون می‌ایستید و درحالی‌که مستقیم به چشم‌های فرزندتان نگاه می‌کنید با لحنی جدی می‌پرسید: «ازت خواستم چیکار کنی؟» او پاسخ می‌دهد: «تلویزیون رو خاموش کنم و دستام رو بشورم که شام بخوریم» سپس شما می‌گویید: «پس لطفا همین کار رو بکن یا اینکه فردا از تلویزیون خبری نیست» و فرزند شما تلویزیون را خاموش می‌کند و برای شستن دست‌هایش به دستشویی می‌رود.
در این مثال او درخواست شما را فهمیده بود اما تصمیم گرفت آن را نادیده بگیرد. او در حال آزمایش کردن شما بود و می‌خواست ببیند که اگر جدی نیستید یا اگر قرار است به تکرار، یادآوری یا تهدید ادامه بدهید، چند دقیقه بیشتر کارتون تماشا کند. بررسی شما ابهام را برطرف کرد و رفتارتان نشان داد که انتظارات شما روشن و بهای نافرمانی هم واضح است.
روشِ «بررسی» معمولا وقتی مفید است که کودک واژه‌ها را به‌درستی شنیده است، اما رفتار نادرستی دارد.

تهیه کننده: فاطمه گودرزی