نام آوا یک مقوله‌ی‌ دستوری است و در مجموعه‌ی‌ اسم قرار می­گیرد و در گذشته «اسم صوت» نامیده می‌شد. آقای مصطفی مقربی در سال 1323 «نام آوا» را برای onomatopee برگزید که در سال­ های اخیر، بیشتر از این عنوان استفاده می‌شود.

نام آوا واژه‌ای است که از تقلید صداهای طبیعی به دست می‌آید و خلاف بسیاری واژه ­ها، رابطه‌ی‌ «دال و مدلول» را به گونه­ ای می‌توان در آن یافت. یعنی دلالت طبیعی لغت در آن نسبتاً محسوس است.

نام آوا مانند دیگر انواع کلمه می‌تواند تمام نقش­ های دستوری را بپذیرد: نهاد، مفعول، متمم و... . لازم به ذکر است که نام آوا با صوت متفاوت است. البته گاهی نام آوا می‌تواند خود را به شکل اصوات درآورد: «آه از زندگی». در این مثال می‌توان به جای «آه»، «افسوس» را قرار داد و آشکار است که از لحاظ دستوری «آه» و «افسوس» هر دو، صوت می­باشند؛ یعنی از اصوات تأسف هستند. امّا نکته در این­ جاست که «آه» نام آواست ولی «افسوس» نام آوا نمی­ باشد.
فهرست مطالب

پیشگفتار
نگاهی دیگر
آ-ی
نامآوای تاجیکی
نام آوای افتری
نام آوای بختیاری
نامآوای تاتی و تالشی
نام آوای شیرازی
نام آوای کازرونی
نام آوای کردی مهاباد
نام آوای کردی کرمانشاهی
نام آوای گیلکی
نام آوای لری
نام آوای لکی
نام آوای مازندرانی
نام آوای نایینی
نام آوای همدانی
فهرست منابع