بدون شک این بازیها هر چقدر طبیعی‌تر و با انتخاب خود کودک باشد تأثیر بهتری خواهد داشت. زمانی که کودک خود شروع به بازی می کند هرگز نباید او را به بازی دیگری سوق داد بلکه باید آن بازی منتخب را هدایت کرده و با او همراه شد. البته اهمیت بازی صرفاً بخاطر زمان کودکی نیست بلکه آن را باید سازنده ی فکر انسان در بزرگی تلقی کرد. اغلب روانشناسان بازی با شن، بازی با آب، ساختن خانه و... به بازیهای ماشینی مانند بازیهای رایانه‌ ای، دیدن فیلم و... ترجیح میدهند.

بازی کردن یک امر بی‌دلیل یا اضافه نیست, بلکه کودک برای شناخت جهان خود و دنیای اطرافش نیازمند بازی است.

بازی جوهر زندگی و پنجره‌ ای به دنیای کودک است؛ در بازی کودکان استقلال نظر دارند و مشکلات خویش را حل می کنند. بازی مؤثرترین و پرمعناترین راه یادگیری کودکان است, هنگام بازی کودکان فکر می کنند برنامه‌ریزی می کنند، راههای تازه‌ ای می یابند، تجربه می کنند، پرورش فکری، عاطفی، جسمی و اجتماعی می یابند