در سالهای بعد از انقلاب یکی از قالبهای ادبی که کمتر به آن پرداخته شده و البته هنوز هم به جایگاه خود حتی نزدیک هم نشده است قالب «نثر ادبی» است.

در کتاب «همین!» یعنی همین کتابی که پیش روی شماست، از قالب «نامه» بهره گرفته شده است چرا که اعتقاد دارم ژانر نامه نگاری در ادبیات فارسی ظرفیت بالایی دارد برای حرف زدن با مخاطب.

نامه‌هایی که در «همین!» می‌خوانید دارای یک مهندسی خاص در چیدمان هستند. با یک سلام شروع می‌شوند و اغلب با «همین» یا «دیگر عرضی ندارم» به اتمام می‌رسند و از طرفی عاشقانه وارند و تغزلی. گاه آنقدر به شعر نزدیک می‌شوند که به قول یکی از دوستان شاعر می‌توان برش‌های شعری زد و چندین شعر را از نامه‌ای جدا کرد. در عین حال سعی شده است که مرز بین شعر و نثر آمیخته نشود.