کتاب دوبیتی‌های باباطاهر: بر اساس نسخه وحید دستگردی اشعار عاشقانه‌ی این شاعر گرانقدر را در اختیار علاقه‌مندان و دوست‌داران شعر و ادبیات فارسی قرار می‌دهد.

باباطاهر همدانی، پیری وارسته و درویشی فروتن بود. نام اصلی او طاهر است اما به دلیل سیر کامل در طریقت، زهد و عشق به حقیقت و شیدایی‌اش به او لقب باباطاهر داده بودند. به علاوه به وی باباطاهر عریان نیز می‌گفتند که دلیل آن هم بی‌توجهی به علایق دنیوی و زهد اوست.

این شاعر و دوبیتی‌سرای بزرگ، عشق به معبود را با خلوت دل در هم آمیخته و در کنج عزلت و به دور از هر گونه های و هوی این جهان فانی، دل به حقیقت بسته بود. زادروز او به طور مشخصی در دسترس نیست اما وی در اواخر قرن چهارم و اواسط قرن پنجم هجری قمری و معاصر طغرل بیگ سلجوقی دیده به جهان گشوده است.

این عالم و عارف ربانی، مافوق تصورات مادی و همچنین قیل و قال‌های عادی سیر می‌کرد و در فراسوی این زمین بود. باباطاهر بیشتر عمر خود را در سفر سپری می‌نمود و همواره به دنبال کسب کمالات بود.

شهرت او باباطاهر بوده است. کلمه بابا در ابتدای نامش عنوان طریقتی او محسوب می‌شود و در زبان فارسی به معنی ریش سفید، پدر و بزرگ است. در زبان لری به باباطاهر باوطاهر می‌گویند؛ باو، بو و باوه در زبان لری نیز به همان معنی پدر است.

در بخشی از کتاب دوبیتی‌های باباطاهر می‌خوانیم:

هر که دردی نداره مرده اولی
دل بی درد عشق افسرده اولی

سحر بلبل زنه آدا به گلبن
که هرکه عشق نداره مرده اولی

بمیرم تا ته چشم تو نوبینی
شرار آه پر آذر نوبینی

چنان از آتش عشقت بسوزم
که از مو رنگ خاکستر نوبینی

گرم رانی ورم خوانی ته ذانی
ورم آخر بسوزانی ته ذان