پدرام حکیم زاده در کتاب پرتره‌های خلاقانه، نمادهای چهره انسان را به صورت جزء به جزء واکاوی کرده و سپس 50 تصویر پرتره در اختیار شما قرار می‌دهد.

در بخشی از کتاب پرتره‌های خلاقانه می‌خوانیم:

در نگرش عرفانی ایرانی جایگاه خروج کلام معشوق و نفس رحمانی است. نزد شیخ محمد لاهیجی به تجلی جلالی در صور حجابی جسمانی اشاره دارد. در بسیاری از نقاشی‌ها و تندیس‌ها و حتی شعرها، همواره کوچک و بسته است که دلالت به آثار سکوت، تمعن و تفکر در شخصیت مورد نظر است.

در خط شدم ز لعل لبت تا دهان تو / از قفل لعل چون در در خوشاب بست. (عطار)

در ضرب المثل؛ «به دهان کسی نگاه کردن» یعنی حرف کسی را راهنمای عقل و فکر خود نمودن، استفاده از حرف دیگری کردن است. همچنین «لب بود که دندان آمده»: پدری باید کوشیده باشد تا فرزند کار آمدی به وجود آید. محصول باغ ثمره دلسوزی و مراقبت باغبان است. لب آویزان شدن:

مأیوس و نا امید گشتن، به منظور و مقصود خود دست نیافتن، بسیار خسته شدن و از رمق افتادن. زیر الب: کنایه از آهسته و پوشیده سخن گفتن.

شاخص‌ترین ترکیبات کاربردی در ادبیات ایران:

آب دهان: پاد زهر، نیروی درمان بخش، سرزنش و ملامت. همچنین کنایه از آرزوی دل است.
آب دهان انداختن: نماد تحقیر و نفرت به چیزی می‌باشد.
آب دهان خوردن: کنایه از تحمل کردن است.
پنبه دهان: کنایه از کم گوی، چراغ
پنبه دهانی به زبان دراز / با همه کس گرم سر و سوز و ساز (امیر خسرو)
نکن لب: با تشک لب؛ نازک لب (دهخدا).
در گلستان لطافت چو گل نو خیزش / تنک اندام و تنک پوش و تنک لب نگزید (امیر خسرو).
تنگ دهان: کنایه از معشوق، دارای دهانی کوچک و زیبا
با تو خو کردم و خو باز همی باید کرد / از تو‌ای تند خوی سنگ دل تنگ دهان (فرخی).
دهان تنگ: دهان تنگ شیرینش مگر ملک سلیمان است / که نقش خاتم لعلش جهان زیر نگین دارد (حافظ).

فهرست مطالب
نمادشناسی پرتره انسان
سر
صورت (چهره)
نقاب (ماسک)
چشم
چشمک (غمزه)
مژه (مژگان)
ابرو (حاجب)
بینی (دماغ)
مو (موی)
زلف
ریش
لب و دهان
حنجره
زبان
خنده (قهقهه)
گوش
گونه
تصاویر پرتره‌ها