امیرمومنان هرگز کاری نکردند که راه صراحت و صداقت بسته شود، چون چاپلوسی، ریا کاری و دروغ گویی جوامع را فاسد و از ریشه به نابودی می‌کشاند. امیرمؤمنان حتی در صورت احتمال از دست دادن حکومت، خلاف اخلاق رفتار نکردند.