مراد از فکرت، بکارگیری و بهره مندی از نیروی فکر و ورود به ساحت تفکر و اندیشه ورزی ست. فکرت ریشه در جان خردمند و سرشت عقلانی و حقیقت ربانی آدمی دارد؛ بنابراین، فکرت و اندیشه ورزی با فطرت ربط وثیق، نسبت عمیق و وجودی و اثری دارد.