خواجوی کرمانی، یکی از برجسته‌ترین شاعران بزرگ نیمه نخست سده هشتم است که به نخل‌بند شاعران شهرت دارد. او در قصیده، مثنوی و غزل طبعی توانا داشت به طوری که گرایش حافظ به شیوه سخن پردازی خواجو و شباهت شیوه سخنش با او مشهور است.